Vogel per vogel (of: hoe eet je een olifant op?)

in

Een grote ouderwetse bureauruimte, blauw van de sigarettenrook.

Een tiental collega’s.

Een grote thermos koffie.

Zo startte mijn werkdag toen ik het pas gevonden had, dat werk. Als prille twintiger zette ik aarzelend mijn eerste stappen als hulpverlener. Nog onzeker in de gesprekken met cliënten en hun ouders. Nog stil en afwachtend bij de collega’s. Maar toch geborgen, tussen mijn collega’s, daar in de uitgeleefde kamers van een oude kraamkliniek. Waar nog massaal en overal gerookt werd, want dat kon nog aan het begin van het millennium.

Maar vooral: waar ik nooit alleen de dag startte. Waar ik een soort

Read More

Feniks

in

Eten en afwassen aan een iets hoger tempo.

Nog even langs de badkamer: make-up bijwerken, wat mousse in het haar, geen resten tussen de tanden? Netjes in de kleren, hakken aan. Sleutels mee? Mondmasker mee? Tickets mee?

Perfect.

Auto in, lekker met zijn vieren, kwebbelend over de film die we gaan zien en de drie eerdere films die eraan voorafgingen. Kennen we alle eindes nog? Doen dezelfde acteurs weer mee? Wie waren ook weer de andere filmsterren van de jaren negentig?

Fast forward naar een klein uur later.

Eigen oprit weer…

Read More

Dit blog is dood. Leve dit blog! (over multipotentialisme en variatie)

in

Buiten waait het.

Zo hard dat de merels meer op de grond dan in de lucht te vinden zijn.

Ik wil fietsen en wandelen, maar ik doe het niet. Ik blijf binnen en wacht. Misschien is dat waar stormachtige dagen voor dienen.

Will Millard, de schrijver en documentairemaker die enkele weken doorbracht bij de Korowai, een stam die nog als jager-verzamelaar in boomhuizen leeft, net zoals hun voorouders dat tienduizend jaar geleden deden, brengt dat in zijn reportage onvergetelijk in beeld.

Wat doen de Korowai in West-Papua als het regent? …

Read More

Schrijf! (over het hoe en waarom van die beruchte ochtendpagina's).

in

De afgelopen dagen was ik ziek.

Buikgriep.

Beetje heftig.

Dus daar lag ik en keek en wachtte.

Ik deed niets. Ik las niets. Ik schreef niets.

Geen ochtendpagina’s, geen verhaaltjes op social media, geen blog, geen mailtjes.

En nu, vandaag, in een bijna-genezen staat, is dat het eerste dat ontwaakt:

Laat. Mij. Schrijven…

Read More

Tijd om in de spiegel te kijken (ofwel: waardegedreven leven in drie stappen).

in ,

Mijn laatste blogpost leverde een gouden tip op van zielsmaatje Silvia Derom, de vrouw die creatieve generalisten in Vlaanderen een stem geeft:

Ik had dit ook na het schrijven van mijn boek, Maaike. Dat is toch wel iets pittigs blijkbaar . Wat mij geholpen heeft, is nog een grotere opkuis doen in waar ik mijn tijd insteek. Je kent het wel : wat energie geeft en wat niet, maar ook welke (professionele) activiteiten dragen bij tot nog meer vrijheid en welke niet?

Dat is inderdaad precies waar ik behoefte aan heb, nu. Want daar sta ik dan, met het levenslang-gedroomde boek in handen. Wat nu?

Wat worden mijn nieuwe dromen, welke waarden wil ik nu als leidraad?

Read More

(No) time to waste.

in

Voor TV kijken heb ik weinig talent, daar zal mijn ADHD-achtige natuur wel voor iets tussenzitten. Het kost mij erg veel moeite om mijn aandacht bij bewegende beelden op een vierkant scherm te houden, hoe mooi of aangrijpend die ook zijn. En tegelijk Tetris spelen zorgt vooral voor een versnipperde en vermoeiende ervaring.

Ook daarom openden podcasts een heerlijke nieuwe wereld: een andere manier om…

Read More

Hoppa: de beste boeken over positieve psychologie!

in

Tijd voor een hele praktische blogpost, want dit is een vraag die mij wel vaker wordt gesteld: wat kan ik lezen om meer te leren over positieve psychologie? Welke boeken zijn toegankelijk én concreet inspirerend?

Met als extra belangrijk criterium: welke boeken zijn wél geschreven door experts en onderzoekers maar géén droge handboeken?

Wie mij daarvoor mailt is absoluut aan het juiste adres, want ik ben #nooitnietaanhetlezen.

Read More

Noem mij, bevestig mijn bestaan.

in

Vroeger kwam ik overal te laat, en stopte ik altijd teveel taken in één dag. Ik was van het type: ‘ik heb nog tien minuten, daarin plak ik mijn fietsband wel even’. En dat zorgde jarenlang voor stress, haast en druk - tot ik een nieuw woord vond. Zie, ik was gewoon een tijdsoptimist. Er bestond een woord voor, ik was niet de enige, én ik was van goede wil: een optimist, dat kan niet slecht zijn. Sindsdien neem ik vaker de tijd en kom ik meestal op tijd, want door het te benoemen heb ik grip op mijn patroon. Alleen door dat ene simpele woord, dat mij liet zien waar de angel zat. Prachtig toch!

Dat is wat woorden doen.

Read More

Extra mild.

in

Zal ik eens een bekentenis doen?

Ondanks mijn ontzettend welgemeende en vaak ook daadwerkelijke inspanningen om duurzaam te leven, rijd ik toch nog veel te vaak met de auto.

Ja, ook naar de supermarkt op het dorpsplein amper zevenhonderd meter verderop. Of naar mijn coachpraktijk, die toch ook maar vijf kilometer van huis is.

Wandelen vind ik heerlijk, maar fietsen is voor mij een geheel andere opdracht. Een opdracht van het weinig aanlokkelijke soort, that is.

Maar nu heb ik er iets op gevonden:…

Read More

Zeven updates die ik niét op Instagram of Facebook heb gedeeld de voorbije veertig dagen (want offline is het nieuwe all-in)

in

Als ik de voorbije veertig dagen wél mijn smartphone bij de hand had gehad, wél mijn sociale media had onderhouden en wél foto’s had gemaakt, dan had het hier op geleken:

Into the forest I go, to lose my mind and find my soul. (John Muir)

Ik had dagenlang foto’s gedeeld van kamperen aan de Semois. Van mijn lief, de hond en ik, in wisselend gezelschap van kinderen, ouders, kleinkinderen en vrienden met en zonder hun kinderen. Van gewandel, gekeuvel en gekampvuur. En van hoe een dikke veertien dagen genoeg is voor een volledige reset: het hoofd zonder gedachten, de handen zonder toetsen en de tijd zonder klok.

Read More

Beroerd.

in

Het grootste obstakel dat ik zie is niet dat iemand niet 'mee' is met het tempo van de cursus, maar vooral dat deelnemers beslissen dat ze hopeloos achterop lopen als ze één of twee modules missen, en dat ze dan niet meer in het materiaal dat voorligt durven springen - omdat alles zogezegd eerst ingehaald moet worden.

Dus.

Mijn uitnodiging voor vandaag: als je lessen hebt overgeslagen, als je niet meer 'mee' bent, als je vindt dat je alles na elkaar in de juiste volgorde eerst moet inhalen, geef jezelf dan toch maar gewoon toestemming om ergens middenin de cursus weer in te stappen.

Ga gewoon wat rondspelen, maakt niet uit waar, ergens bij een thema dat jou nieuwsgierig maakt.

Dat schrijf ik aan mijn cursisten in week drie of vier van het online leertraject. Omdat ik het meen. Maar zelf, zelf vind ik dat niet. Ik vind niet dat ik zomaar weer een beetje kan komen bloggen - als ik al zolang niet meer netjes regelmatig inspirerend heb geblogd.

Read More

Weirdo.

in

Luister, ik heb wat uit te leggen.

Ik heb een hele berg zorgen en angstige overtuigingen 'ingeslikt' de laatste negen weken. Over ziekte, over de wereld en haar ondergang en over geldtekort - om maar wat te noemen. Ineens leken alle boodschappen, die van de media maar ook die van vrienden en familie, gekleurd door voorzorgsmaatregelen, veiligheidsvoorschriften en verboden. Door oppassen en binnenblijven en je verstoppen voor een onzichtbare vijand.

Die taal van gevaar en een onzekere toekomst lag zwaar op mijn maag, zorgde voor zure oprispingen en hield mij 's nachts wakker.

Read More

Cadeautje: het Binnenblijf-boek (met andere woorden: de ideale tout-doux voor vanavond)

in

Ik heb geroepen. Geweend. Gezwegen.

Ik heb de monsters in mijn gedachten gezien: dat van armoede, dat van eenzaamheid, dat van ziekte.

Ik heb ze diep in de ogen gekeken.

En vanaf nu krijgen ze geen eten meer: ik voed liever de witte wolven.

Ik kies voor het cultiveren van hoop, vertrouwen, veiligheid. Creativiteit. Dwars door een dip naar creatieve kracht: ik schreef er lang geleden al een 5-stappenplan voor. En het werkt nog steeds zo: als ik helemaal voel wat er te voelen is, zonder er mee samen te vallen - dan kan ik daarna met vernieuwde energie en inspiratie uit de as oprijzen.

Feniksgewijs.

En die fabelachtige vogel legde dit ei: een Binnenblijfboek. Voor mij. Voor jou. Gratis.

Read More

Woorden van een ander.

in

Oké, dit is wat ik zie gebeuren. Je gezin zit op dit moment samen op een vliegtuig. Jij bent de steward(ess) en je kinderen zijn de passagiers, op één van hun eerste vluchten. Het toestel is op serieuze turbulentie gestoten, en het beweegt fel heen en weer.

Wat doen passagiers als er felle turbulentie is? Ze kijken naar de stewardessen. Als die in paniek lijken, panikeren de passagiers ook. Als de stewards kalm en rustig zijn, voelen de passagiers zich veilig en blijven ze rustig.

Jij hebt lang genoeg geleefd en vaak genoeg gevlogen om te weten dat deze turbulentie akelig is, maar dat je toestel wellicht niet zal neerstorten. Turbulentie is niet dodelijk. We zullen dit overleven. De kinderen weten dat nog niet, dus zij zijn bang. Ze zullen jouw blik proberen vangen om te weten hoe het zit.

Jouw opdracht nu is glimlachen, rustig blijven, en doorgaan met het uitdelen van die stomme pindanoten."

Read More