De afgelopen dagen was ik ziek.

Buikgriep.

Beetje heftig.

Dus daar lag ik en keek en wachtte.

Ik deed niets. Ik las niets. Ik schreef niets.

Geen ochtendpagina’s, geen verhaaltjes op social media, geen blog, geen mailtjes.

En nu, vandaag, in een bijna-genezen staat, is dat het eerste dat ontwaakt:

Laat. Mij. Schrijven.

Aan de kant, kotsende kinderen, uitpuilende wasmanden en lege koelkast. Zwijg stil, mailmeldingen, beltonen en boeiende medemensen. Blijf waar je bent, bullet journal, agenda en e-reader.

‘t Is dringend.

En Nick Cave snapt mij.

I felt I had things to share that didn’t fit within the normal confines of what I did artistically.
Then my son, Arthur, died and everything changed. People began to send letters to my home address, letters of condolence, of course, but many were letters from people that essentially said, “This happened to me. I know what you are going through.”
It was clear that people were finding some sort of personal salvation by articulating their own particular story for somebody else to hear.

antwoordde hij deze week in zijn brievenrubriek Red Hand Files op de vraag: waarom?

Dat. Luisteren. Delen. Antwoorden. Mijn woorden laten lezen.

Ik schrijf, dus ik besta.

Elke ochtend ga ik zitten, neem mijn schrift en pen en schrijf drie pagina’s vol. Minstens. De laatste weken deelde ik daar regelmatig foto’s van op Insta, want een mens moet toch iets in die stories zetten, en kreeg ik er prompt een boel vragen over. Hoog tijd om te antwoorden.

Ochtendpagina’s schrijven: hoe doe je dat? En waarom?

De essentie: je schrijft drie pagina’s vol, met de hand (dat lijfelijk schrijven maakt het verschil). Zet al je gedachten op papier. Al wat je voelt, vreest, veroordeelt, plant of droomt. Giet je hoofd leeg, op de pagina.

Het doel? Met een fris hoofd aan je dag beginnen. En beter zicht krijgen op wat je denkt, voelt en wilt. Dagelijks schrijven helpt mij om minder irritaties op te stapelen, om emoties een plek te geven, om vervelende terugkerende pieker-dingen kwijt te spelen. Maar dus ook om mijzelf te leren kennen. Als je elke dag, of elke week, jezelf ziet klagen over precies dezelfde dingen of ziet verlangen naar dezelfde dromen, wordt de kans groter dat je in actie schiet.

Mijn ochtendpagina’s hebben mij in beweging gebracht, meer dan tien jaar geleden, richting ondernemerschap en positieve psychologie. Ze wijzen mij nog steeds de weg, ik krijg er antwoord in op belangrijke vragen (wat moet ik met deze situatie doen? hoe reageer ik daar het best op? zeg ik ja op die opdracht? wil ik vaker dit of juist minder dat?). En er komen leuke plannetjes naar boven: hele cursus-ideeën en projecten ontstonden daar, op die drie rommelige pagina’s in dat onleesbare gekriebel.

Nee, ik lees ze nooit opnieuw. Als mijn schrift vol is, verbrand ik het. Ik ben als de dood dat iemand die pagina’s na mijn dood zou vinden en lezen. De gedachte alleen al zou mij heel anders doen schrijven, met de nadruk op redactie en taal bijvoorbeeld. Of met censuur, en dan zou ik niet meer durven klagen over mensen waarover ik niet hoor te klagen, of zou ik niet meer durven verlangen naar wat absoluut niet kan.

Daarmee is meteen de vraag naar censuur beantwoord: schrijf je alles op? Ja. Alles. Lees: écht alles. Kinderachtig, flauw, saai, gemeen. Alles. Die onzin heb ik liever op papier dan steeds opnieuw in mijn gedachten. Zelfs als ik op sommige dagen enkel een hoop doelgerichte productieve dingen schrijf, of stappenplannen begin te ontwerpen, censureer ik daar niet op. Dan is dat wat zich nu aandient. Al hou ik veel meer van de dagen dat het schrijven zachter en intuïtiever is.

Schrijf je altijd ‘s ochtends? Nee. Ik schrijf van zodra ik daar de tijd voor heb. Vaak van zodra ik tijd alleen kan nemen. Dat is soms ‘s ochtends. Soms ‘s middags of pas ‘s avonds. Soms is het zelfs een acute nood, en schrijf ik meer dan één keer per dag: na een ruzie bijvoorbeeld of in een ingewikkelde situatie, om ze beter te begrijpen.

Wat als je niet meer weet wat te schrijven? Dan stel ik mijzelf een vraag. Vaak dezelfde: waar ben ik dankbaar voor, bijvoorbeeld. Wat geeft mij plezier? Hoe zou ik het liefst willen dat de dag verloopt? Hoe wil ik mij vandaag voelen? Wat kan ik vandaag betekenen? Hoe ziet moeiteloos leven er vandaag uit?

Voila, hier ben ik, en daar ben jij, gezellig samen hier tussen mijn woorden.

(Nog vragen over schrijven of ochtendpagina’s? Shoot! In onze eerste aflevering van seizoen twee van de Bruto Nationaal Geluk-podcast gaan Eva en ik nog dieper in op die ochtendpagina’s: de lancering is op 22 september, volg ons hier om niets te missen!)