De schaamte van uitblinken in 'the life-changing magic of not giving a fuck'.

Ben jij opgevoed met de nadruk op autonomie en zelfredzaamheid of met de nadruk op interafhankelijkheid en loyaliteit?

Deze interessante vraag die Esther Perel enkele maanden geleden op een congres stelde aan het publiek, kroop onder mijn vel.

Want weet je, ik ben duidelijk opgevoed voor dat eerste: voor autonomie en zelfredzaamheid. Misschien was het de expliciete bedoeling van mijn ouders, misschien heb ik het eerder zo opgevat omdat het toevallig ook bij mijn aard aansluit? Hoedanook, mijn moeders favoriete…

Read More

Zonder einde, geen begin? (over persoonlijke eindpunten en Lada's laten crashen)

Toen we jong waren, deelden mijn broer en ik een Lada Riva van 1981. Op een dag besloten we aan de in onze ogen burgerlijke Belgische maatschappij te ontsnappen en reden we naar Leningrad. Maar onze auto begaf het onderweg en snel daarna weken onze levens uiteen.

Dertig jaar later nodigde ik mijn broer uit om van België naar Sint-Petersburg te rijden, dit keer in een Lada Kopeika van 1977. Bij aankomst lieten we de auto tegen een boom op de binnenplaats van het Winterpaleis crashen, samen met de illusies van onze jeugd.

Zonder einde is er geen begin. (Francis Alÿs)

Hoe die knalgroene Lada…

Read More

Hier vloekt men niet. Hier schrijft men.

Mijn dochter vindt dat ik moet bloggen over het feit dat ik vanmorgen tegen een postbediende vloekte. Ze is wijs genoeg om te weten dat mij dat dwars zit. En dat schrijven altijd helpt.

Want, jawel, alweer kon ik bij de Belgische Posterijen mijn manieren niet houden.

Na de opeenstapeling van enkele COVID-positieve gezinsleden, twee afspraken die ik moest afzeggen (want ik heb dus hoogrisico-contact gehad), een file van drie kwartier onderweg naar het postkantoor (dat natuurlijk niet het postpunt in mijn buurt is, nee, zo makkelijk mag het vandaag niet zijn) en iemand die de parkeerplaats innam waar ik voor stond te wachten (ja, ik had mijn richtingaanwijzer aan) - was de loketbediende die mij de aangetekende zending voor mijn zoon niet wilde meegeven (want ik had wel zijn identiteitskaart mee maar… hij vergat het briefje te ondertekenen) er echt teveel aan.

Godverdomme.

Read More

Positivoloog zijn is niet voor watjes.

Wie het gevoel heeft dat zijn leven betekenisvol is, leeft langer.

Heeft minder kans op hartaanvallen en beroertes.

Loopt minder risico op alcohol- of drugverslaving en depressie.

Heeft meer dichte vriendschappen.

Voelt meer betrokkenheid bij zijn werk en vrije tijdsactiviteiten.

Heeft betere sex. Slaapt beter.

Meer levenstevredenheid. Meer lichaamsbeweging.

Nog?

Read More

Werkgeluk (en hoe je in elke job een broodje stront moet opeten)

Shhht, even stil nu.

Ik ben in gesprek.

Al een kleine week, met iemand die niet antwoordt. En dat kan ook niet, want ze weet van niets.

Ik voer een gesprek in mijn eigen hoofd met een deelneemster aan ons postgraduaat. Laten we haar voor het gemak hier even Lotte noemen.

Lotte raakte mij. Ze kroop onder mijn vel, met vier simpele woorden bij het kennismakingsrondje: ‘ik werk niet graag’.

Wow. Stoer. Bevrijdend misschien. Confronterend ook.

Waarom shockeert het mij als iemand zomaar zegt dat ze niet graag werkt, en dat zo nonchalant en vanuit aanvaarding brengt? Is het een moderne verplichting om je werk graag te doen, nu we zoveel keuze hebben, zoveel zeggingschap en invloed?

Read More

Tijd om in de spiegel te kijken (ofwel: waardegedreven leven in drie stappen).

Mijn laatste blogpost leverde een gouden tip op van zielsmaatje Silvia Derom, de vrouw die creatieve generalisten in Vlaanderen een stem geeft:

Ik had dit ook na het schrijven van mijn boek, Maaike. Dat is toch wel iets pittigs blijkbaar . Wat mij geholpen heeft, is nog een grotere opkuis doen in waar ik mijn tijd insteek. Je kent het wel : wat energie geeft en wat niet, maar ook welke (professionele) activiteiten dragen bij tot nog meer vrijheid en welke niet?

Dat is inderdaad precies waar ik behoefte aan heb, nu. Want daar sta ik dan, met het levenslang-gedroomde boek in handen. Wat nu?

Wat worden mijn nieuwe dromen, welke waarden wil ik nu als leidraad?

Read More

Geduld is een schone zaak (over de mislukte balans tussen werk, gezin en vriendschap, en helaas niet over surfen).

Hey Maaike, ik mis je. Wanneer spreken we nog eens af?

Dat vind ik echt een moeilijke vraag, nu. Ik heb een enorm verlangen op dit moment naar een dag op mijzelf zijn en thuis werken. Dat is oneindig lang geleden, sinds Pasen zijn er elke dag afspraken en mensen. Ik wil zo graag nog eens diep duiken: bloggen, schrijven, lezen, creëren. Die behoefte voelt zo groot dat het ingewikkeld lijkt om nog een afspraak toe te voegen. Mag ik even wachten en voorrang geven aan ademruimte?

Jij mag dat. Geef maar een gil als het wel past!

Damn, ik zet mijn vriendinnen in de wacht.

Read More

10 000 stappen.

"Mensen die een krachtige betekenis voelen in hun leven, doen het gemiddeld psychologisch en sociaal beter dan wie dat niet ervaart. Ze hebben betere sex, slapen beter, hebben minder kans op depressie en zijn meer ontspannen. Bovendien zijn ook de fysieke effecten indrukwekkend: minder ziekenhuisopnames, een beter immuunsysteem, minder kans op hart-en vaatziekten - om maar enkele van de vele gezondheidsvoordelen te noemen. Ik ken geen enkel ander element van onze levenswijze dat zo'n groot effect heeft op alle vlak." (Prof. Dr. Victor J. Strecher)

Read More

Dingen die ik hier niet durf delen (en die ik dus vandaag wel ga delen omdat het vrank-en-vrijdag is).

Dat ik alweer (ja, alweer, ik geef niet op of ik faal steeds weer - je mag je bril kiezen) met mijn voeding en gewicht bezig ben. Ik doe al vijfentwintig dagen zonder koolhydraten. Belachelijk extreem onhoudbaar orthorectisch, I know. Deze keer doe ik het een klein beetje anders: ik eet zes dagen koolhydraat-, alcohol-, suiker- en zuivelvrij, en op de zevende dag mag ik ALLES ETEN.

Zondag was nog nooit zo zondag.

En ik doe trouwens ook al twee maanden aan intermittent fasting. Ik eet niets tussen 19 uur ‘s avonds en 11 uur ‘s ochtends, en dat zorgt absoluut voor een rustige vertering. Maar ik ben nog geen kilo afgevallen. Ik voel mij wel energieker, stabieler goedgehumeurd en ik heb minder slaap nodig. Maar ik ben nog geen kilo afgevallen. Ik heb geen last meer van mijn darmen en ook de rugpijn (die door mijn lever veroorzaakt werd?) ben ik kwijt. Maar ik ben nog geen kilo afgevallen…

Read More

Het woord van 2021.

Niemand verheugt zich op januari. Januari is grijs en grauw en gevuld met onleuke dingen. Om te beginnen wemelt het van de blauweknoopnazi’s die willen dat je de alcohol laat staan. Lekker eten mag ook al niet; in januari word je geacht saai te lijnen en streng te sporten. Over roken hoeven we het niet eens te hebben. (Wilma de Rek, 01/01/21 in Volkskrant)

Ze heeft gelijk, niemand verheugt zich op januari. Maar in januari verheugen we ons met zijn allen juist des te meer op het jaar dat komen gaat. Januari is de verheugmaand bij uitstek, dixit Wilma..

Read More

“Leven vanuit je volle potentieel” gaat niet over je gelukkig voelen. Het gaat over álles voelen.

Ik kan niet meer. Ik draag veel, de laatste weken en maanden, meer dan ik hier kan delen. En dat doe ik heel graag en met alle liefde die in mij zit. Want betekenisvol zijn, een goede moeder zijn, een goed mens, een krachtig coach en een liefdevolle partner - dat staat niet voor niets centraal in mijn leven.

Maar voor vandaag is het genoeg. Genoeg gegeven, genoeg gezorgd, genoeg geluisterd, genoeg gedeeld en geïnspireerd.

Read More

Zeven weken in zeven lessen (of: wat een spelende vrouw leert in de vakantie).

Mijn kroost is al zeven weken vrij. En hoewel ik mij graag voordoe als een onafhankelijke gedisciplineerde solo-ondernemer - heeft dat vakantiesfeertje hier toch waanzinnig veel invloed op mij. En helaas niet altijd in positieve zin.

Zeven random dingen die ik leerde van zeven zomerweken:

Read More

Zeven dingen die ik had willen weten op mijn veertiende.

Laatst wandelde ik in een volkstuintjes-gebied, naast de snelweg. En omdat ik vaak met de auto op die snelwegbrug passeer, besloot ik te zwaaien naar mijn toekomstige zelf. Een grapje, maar wel een grapje dat ervoor zorgt dat ik sindsdien bijna elke keer in het langsrijden zwaai naar mijzelf in het verleden. Dag Maaike die daar enkele maanden geleden wandelde…

Wat als dat ooit echt kan - het Back to the Future effect? Wat zou ik tegen mijn vroegere zelf dan zeggen?

Nee, ik ben geen overlever. ik heb geen woeste, zware kindertijd doorgemaakt. Ik heb geen buitengewone ervaringen beleefd.

Read More