Wat deed jij vandaag om de curve te verschuiven?
Tijd voor een ernstig intermezzo. Loop even mee, ik wil je dit zo graag laten zien.
Deze curve is de standaardverdeling van psychologische bronnen over de bevolking, zeg maar het mentale houvast dat mensen ervaren:
Je ziet een klein deel van de bevolking met een zware psychische belasting, helemaal links. Daarnaast staat een groep die zichzelf op psychologisch vlak omschrijft als 'languishing', wat zoveel betekent als 'kwijnend'. Mensen zonder psychische stoornis, maar met een relatief grote hoeveelheid psychisch lijden.
In het midden, zoals het bij zo'n standaardverdeling hoort, bevindt zich de grootste groep: mensen met een gemiddelde psychische gezondheid. En helemaal rechts is een vak voor wie floreert, een kleine groep die op tevredenheid met het leven misschien wel acht op tien scoort.
Mee tot daar? Ideaal. Lees dan ook nog even dit:
Veel psychologisch onderzoek gaat naar de behandeling en preventie van mensen die al een vorm van psychisch lijden of een psychologische aandoening hebben. Dat is uiteraard ontzettend belangrijk, en daar wil ik absoluut niets van af doen. Maar als dat het enige is dat we blijven doen, dan veranderen we niets aan het aantal psychische stoornissen dat voorkomt in de bevolking. Want de meeste psychische problemen (denk aan depressie, angst, verslaving) zijn op zich heel gangbaar, ze kunnen iedereen overkomen. En de groep die nu in de kwijnende zone zit, kan makkelijker verglijden naar psychisch lijden.
Anderzijds, als we proberen om de veerkracht van de héle bevolking te verhogen, dan kunnen we de curve verschuiven - in de richting van meer welbevinden en floreren. En zo'n verschuiving heeft sterke effecten op beide uiteinden.
En dat is dus precies waar het de positieve psychologie om te doen is: de curve verschuiven.
Hoe? Door te onderzoeken hoe we het psychisch welbevinden en de veerkracht van mensen kunnen verhogen. Door de resultaten van die onderzoeken wijd te verspreiden. En door de toepassing ervan eenvoudig en toegankelijk te maken. En dan vooral voor de grote groep die een 'gewone' psychische gezondheid heeft, die niet lijdt maar ook niet floreert.
Daar geloof ik in, dat is mijn missie. Want als we de hele curve naar rechts kunnen bewegen, wordt de groep die psychisch lijdt dus ook kleiner, én komen er meer mensen in de plek van floreren.
Wat heb ík vandaag gedaan om de curve te verschuiven?
Ik coachte studenten, en zocht met hen naar manieren om hun veerkracht en zelfvertrouwen te vergroten. Ik had ook enkele fijne gesprekken met een handvol collega's, en daardoor bouwde ik voor hen en voor mijzelf aan een warm netwerk. Ik mediteerde en ik schreef mijn ochtendpagina's, en dat maakte mij open voor de verhalen en emoties van mijn kinderen, zodat ook hun emotionele stabiliteit vergroot. En ik schreef dit blog, dat jou misschien inspireert. Een hoopje dingen, op een gewone dinsdag. Laat mij maar gezellig geloven in de aanstekelijkheid van positiviteit.
Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken
Voordat de wereld verregend
Mensen die zomervliegers oplaten
Als ’t ijzig wintert
En die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken
Die mensen moeten er zijn
Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van ’t kerkhof ijsjes verkopen
En op de puinhopen mondharmonica spelen
Er moeten mensen zijn die op een stoel gaan staan
Om sterren op te hangen in de mist
Die lente maken van gevallen bladeren
En van gevallen schaduw licht
Er moeten mensen zijn die ons verwarmen
En die in een wolkeloze hemel
Toch in de wolken zijn
Zo hoog
Ze springen touwtje langs de regenboog
Als iemand heeft gezegd:
Kom maar in m’n armen
Bij dat soort mensen wil ik horen:
Die op het tuinfeest in de regen dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt
In grote witte letters ‘liefde’ verven
Mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten
Omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten
En stenen gooien naar ’t lenteblauw
Omdat ze bang zijn voor de bloemen
En bang zijn voor ik hou van jou
Ja, er moeten mensen zijn met tranen als zilveren kralen
Die stralen in het donker
En de morgen groeten
Als het daglicht binnenkomt op kousenvoeten
Weet je, er moeten mensen zijn die bellen blazen
En weten van geen tijd
Die zich kinderlijk verbazen
Over iets wat barst van mooiigheid
Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder
Als al die anderen schreeuwen: alles heeft geen zin
Dan blijven zij roepen: nee, de wereld gaat niet onder
En zij zien in ieder einde weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown
Eerst het hart en dan het verstand
En ze schrijven met hun paraplu ‘i love you’ in het zand
Omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan
En vallen en vallen en vallen en opstaan
Bij dat soort mensen wil ik horen:
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
De muziek gaat door
De muziek
Gaat
Door
(Toon Hermans)