Verdwaald.

Er zijn gebieden in mijn leven waarin alles vanzelf gaat. Misschien niet altijd, maar nu toch al heel lang. De liefde bijvoorbeeld. Mijn gezondheid. Het moederschap.

En er zijn levensdomeinen waarop ik steeds maar blijf zoeken en worstelen. Werk. Vriendschap.

Wat als ik op het gebied van mijn werk kon wat ik als moeder kan?

In mijn moeder-zijn voel ik zekerheid. Vertrouwen. Een soort rust en kalmte. Zelfverzekerdheid ook, ik kan dit. Ik snap dit.

In de liefde is er een helderheid die ik in mijn werk zelden voel. Hij is het. Wij zijn het. Met deze man maak ik een gelukkig leven.

Op het gebied van gezondheid heb ik systemen en volg ik zelfgekozen lijnen. Geen vlees, geen vis, geen suiker. Geen alcohol, zelden granen. Wandelen, mediteren en genoeg slapen. Ik hou mij vrijwel altijd probleemloos aan die keuzes.

Terwijl. Dus. Mijn werk en ik. Kak jong.

Ik kies iets, ik twijfel weer, ik verander van koers, ik zoek weer, ik lees een ander boek en denk weer andere dingen. Dit is mijn passie, of nee, toch eerder dit. Dat ga ik ontwikkelen, of nee, toch misschien iets anders. Dat wil ik worden, zijn en doen. Of toch ook dat. Of zal het wel? Of zou het niet?

Zo vermoeiend.

Is dat onvermijdelijk? Is dit gewoon mijn verstand dat graag iets heeft om over na te denken? Als het op alle vlak licht en vanzelf gaat, zou ik mij dan vervelen?

Of is het een kwestie van achteraf de puntjes verbinden: we doen maar wat, en als we over een aantal jaar terugkijken blijkt alles mooi in elkaar te passen. Tuurlijk, zal ik dan over vijf jaar zeggen: alles wat ik ooit deed past onder dezelfde noemer. Ik was altijd al op zoek naar hoe je een goed leven moet leiden. Jaja, al die keuzes en projecten en afgelaste projecten en geslaagde projecten - ze waren allemaal deel van een groter plan.

Misschien kan ik leren van mijn vermogens op andere thema’s, en die uitsmeren over mijn werk. Hoe er een keuze is voor mijn man, die ik nooit meer in vraag stel. Zo rustig en vervullend. Hoe ik weet wat mijn pad is en wat mijn prioriteiten zijn: de kinderen gaan voor. En dat ik dan zeer zelden daarvan afwijk. Zo krachtig. Hoe ik uitprobeer, voel en dan lijnen uitzet. Geen drank voor mij, geen vlees voor mij. En dat het dan zo makkelijk is. Zalig.

Want het voelt helemaal niet altijd goed om verloren te lopen, al lijkt dat dan achteraf in de juiste richting te zijn. Het voelt soms vooral verward, onbetrouwbaar, een beetje griezelig en wankel. *zucht