Meditatie gaat niet over een bepaald gevoel creëren. Meditatie gaat over voelen wat er te voelen is. (Jon Kabat-Zinn)

Vorige week vrijdag reed ik, met podcast-collega Eva, een ronde van Nederland. We waren samen een dikke twaalf uur onderweg, in de gietende regen, van de ene hoek van ons mooie buurland naar de andere, voor drie interviews met prachtige mensen. Ik reed urenlang, luisterde urenlang, kletste urenlang.

En dat gaat niet in je koude kleren zitten.

Thuisgekomen probeerde ik nog wel een diner in elkaar te flansen voor mijn lief en zelfs om aangenaam keuvelend datzelfde voedzame avondmaal te verorberen.

Maar daarna was het op. Een korte huilbui, een kleine maar heftige ruzie en om kwart over acht sliep ik al.

Serieus. Uitgeteld om kwart over acht. Huilbui. Driftbui. Ik lijk wel een kleuter.

Gelukkig ben ik met een man getrouwd die ondertussen mijn gevoeligheden kent én die licht kan blijven bij de lading die op zo’n avond op hem afkomt.

Want ik heb het te incasseren en te accepteren, leerde ik van Hetty de ADHD Ervaringsexpert. Als het vat overloopt, als de overprikkeling een feit is, als de maat vol is en de kop toe. Dan kan ik maar beter aanvaarden wat de gevolgen zijn.

En misschien heb ik niet eens ADHD. Misschien ben ik niet eens hooggevoelig. Misschien ben ik gewoon niet zo goed in urenlang autorijden, in teveel geluid en teveel luisteren, in te lang op stap zijn. Misschien maakt dat ook allemaal niet uit, hoe het heet en of het bijzonder is of juist normaal.

Accepteren. Dit is wat het is. Ik voel wat ik voel. En wat heb ik dan nu nodig? Slaap, zo bleek. En stilte, dat ook. En een fikse herfst-boswandeling de volgende dag.

Houd op met je gevoelens steeds maar te willen begrijpen en voel gewoon. Of ze er zijn of niet, dat doet er niet toe. Richt er alleen maar je aandacht op, zonder te oordelen." (Mark Epstein)

Dat is voor mij de allergrootste winst van jarenlange meditatie (echt, dat doe ik dus, dagelijks - en hoezeer ik het eerst ook quatsch vond, nu kan ik er niet over zwijgen): toelaten dat mijn gevoelens, ervaringen en gedachten komen en gaan, zonder ermee te worstelen. Zonder te denken: dit wil ik nooit meer ervaren. Of juist: dit wil ik vaker voelen.

Gewoon mindful accepteren. De sensaties, neigingen, noden en meningen laten zijn wat ze zijn - zonder ze te willen controleren of vermijden. Zelfs als dat kak voelt.

Maar mocht u nu het vermoeden hebben dat ik op zo’n overdrive-avond ga mediteren, dan wil ik dat misverstand graag meteen doorprikken. Het is het dagelijkse oefenen van mindful waarnemen dat op zo’n moment waardevol blijkt. En niet eens omdat ik geen ruzie meer maak. Niet omdat mijn stoppen niet meer doorslaan.

Wel omdat ik het sneller aanvaard. Ik voel hoe ik mijn kookpunt bereik, ik blaas stoom af en ik trek mij terug. Gedaan met het eindeloze discussiëren, analyseren en onderzoeken van redenen, aanleidingen of juist toekomstige veranderingen. Het mag gewoon. Ik mag lange dagen maken als ik dat wil, ik mag daar helemaal overstuur van zijn. Ik mag het doen en ik mag de gevolgen dragen. Zonder mijzelf tegen het licht te houden, zonder mijn gevoelens onder een vergrootglas te leggen. Zonder te begrijpen wat er gebeurt.

Echt zoals een kleuter dus: de storm komt op, ik gedraag mij ernaar, en hij gaat weer liggen.

Zo beweeglijk.